Mâye ve Poetika
Şiir, sözcükle sezgi arasındaki gizli bir doğumhanedir.
- Şiirde her anlam bir an’ın rahminde büyür.
An’lamak, zamanın içinde sezgisel bir duraklamadır. Şiir, o duraklamada kendini doğurur.
- Şair, kendi iç boşluklarına bakabilen kişidir.
Kendi sınırlarını fark etmeyen, şiirin sonsuzluğuna adım atamaz. Mâye’de şiir, sınırın ucundaki sorudur.
- Kelimeler değil, kelimelerin arasındaki sessizlik konuşur.
Şair, görünmeyeni okuyan, duyandır. Anlam, bu görünmeyen bağın dokusunda belirir.
- Ahenk, şiirin ruhsal derinliğinde yankılanan sessiz sestir.
Duyuş, sadece kulağa değil, sezgiye hitap eder. Mâye’de şiir, okurun iç sesini kımıldatır.
- Şiir, mantığın değil, sezginin çocuğudur.
Yaşanmışın özüdür aranan. Mantık, burada sadece bir gölgedir. Esas olan gölgenin titreyişidir.